شمع جشن تولد سی و دو سالگی ام را در حالی فوت می کنم که هنوز آتش درک مفهوم "زندگی" در ذهنم شعله می کشد. زندگی ... از زن می آید، از زایش، از زنده بودن. یعنی همین که زنده باشی زندگی می کنی. اشکال واژه ها همین است. گاهی زیادی مفاهیم را ساده می کنند. ولی چگونه می توان چنين پديده گسترده اي که از تولد تا مرگ رخ می دهد و پر است از اتفاقات تلخ و شيرين، در یک معنای واحد گنجاند؟! انگار بخواهی از کل زندگی یک عکس پانوراما بگیری، قاب كني و هر روز به آن دستمال بكشي. این همه ی حقیقت است یا توهم فهم حقیقت؟ چه کسی می تواند بگوید این زندگی هردمبیل اساساً معنایی دارد و یا سرکاری اي هوشمندانه است که باید به هر ترتیبی طی شود تا به انتها و فنا برسد؟
نمي دانم، شايد زندگي خواب شيريني است كه دم صبح دريك روز سرد زمستاني تو را دعوت مي كند كه بيدار نشوي، كه بيدار شدن همان مرگ است، مرگي كه ناباورانه "فرويد" آن را معناي زندگي مي داند، و مي گويد ما در هر لحظه بي وقفه مي ميريم. در واقع با كشتن لحظه اي به لحظه بعدي وارد مي شويم. نوعي نفي دائم خود. مرگ پاسخ غم باري است به پرسش معناي زندگي. ترجيح مي دهم به نقطه مقابل مرگ بيانديشم. ميل... ميل به لذت، عشق، خوشبختي و جاودانگي
درك مفهوم زندگي در رهگذر زندگي حاصل مي شود. اغلب مردم اين را نميدانند و به دنبال يك منشور ده بندي هستند كه سرلوحه زندگي خود كنند و با خودفريبي، بر ديوار ناآگاهي هاي خود تيغه سرخوشي بكشند. ولي سرخوشي خوشبختي نيست. ابر و باد و مه و خورشيد و فلك در كار نيستند كه تو سرخوش باشي و بدون نوشيدن حتي جرعه اي از باده حقيقت اداي مست ها را در بياوري. اداي لذت بردن را و اداي عشق را. به نظر نمي رسد لذتي كه تاثير پايداري نداشته باشد و عشقي كه با نديدن از دل برود و خوشبختي اي كه آرامش مستمر نياورد هدف آفرينش آدم باشد.
سي و دو ساله مي شوم و هنوز از حس سرگيجه و تهوع بعد از تأمل در چنين مفاهيمي لذت مي برم! شايد مي دانم كه هدف، همين انديشيدن هاست...
خدایا خودت می دونی کودوم ماشین کنترلی رو میگم